Dirk Kouwenhoven

Op 4 juni 2023 bezochten wij het Oranjehotel in Scheveningen, de voormalige gevangenis waar zoveel verzetsstrijders hun laatste dagen doorbrachten. Daar, tussen de namen van hen die hun leven gaven voor onze vrijheid, vonden we de naam van de neef van onze oma Oosterwijk-van Kouwenhoven: Dirk Kouwenhoven. Zijn verhaal is er een van moed, opoffering en een onwankelbaar geloof in gerechtigheid.

Dirk werd geboren op 12 mei 1916 in Rotterdam. Als jongeman koos hij voor een leven bij de Koninklijke Marine en diende als stoker 1e klas. Toen de oorlog uitbrak, werd hij lid van de verzetsgroep ‘De Geuzen’, een van de eerste georganiseerde verzetsgroepen tegen de Duitse bezetting. De Geuzen stonden openlijk voor hun idealen en verspreidden anti-Duitse pamfletten, wat hen al snel in het vizier bracht van de bezetter.

Op 2 december 1940 werd Dirk gearresteerd en opgesloten in het Oranjehotel. Hij verbleef daar van 3 december 1940 tot 13 maart 1941, in cel 575 en later in cel 620. Het verzet stond in die tijd nog in de kinderschoenen en was kwetsbaar. Al snel werden achttien Geuzen verraden en opgepakt. Samen met drie Februaristakers werden zij ter dood veroordeeld.

Op de koude ochtend van 13 maart 1941 werden Dirk en zijn kameraden naar de Waalsdorpervlakte gebracht. In hun laatste momenten zongen zij Psalm 43:4: Dan ga ik op tot Gods altaren. Hun offer werd vastgelegd in het gedicht Het lied der achttien dooden van Jan Campert, een herinnering aan hun moed en hun lot.

Dirk werd aanvankelijk begraven op begraafplaats Emaus in Vlaardingen, maar heeft uiteindelijk zijn laatste rustplaats gevonden op het Nationaal Ereveld in Loenen. Op verschillende plekken in Nederland worden de Geuzen herdacht. In Vlaardingen staat het Geuzenmonument, waar achttien zwarte rechthoeken naar het oude cachot onder het stadhuis leiden, een sobere herinnering aan het lot van de verzetsstrijders.

De naam van Dirk Kouwenhoven zal altijd verbonden blijven met het vroege verzet en de prijs die hij betaalde voor de vrijheid die wij nu als vanzelfsprekend beschouwen. Zijn moed en vastberadenheid zijn een bron van inspiratie en het is aan ons allen en ook aan ons als zijn familie, om zijn verhaal levend te houden.

Rust zacht, Dirk!