Ingestuurd door Nationaal Monument Oranjehotel op 07 juli 2021
Ingestuurd door haar kleindochter
Eerst zou mijn oma naar een kamp worden gestuurd, maar dat ging niet door omdat er geen treinen meer liepen, en daar hadden de Duitsers niet op gerekend. Toen wilden ze haar in de
gevangenis houden omdat ze haar nog ergens voor nodig hadden ; ze moesten nog iets uitzoeken.
Haar cel was propvol. Alle vrouwen zaten en lagen op de grond in hun eigen vuil, omdat die ton steeds over liep. En als het eten kwam, werd er eerst hartstochtelijk in gespuugd voordat het door het luikje
werd geschoven.
Ondanks, of misschien wel dankzij de
vernederingen die de vrouwen moesten ondergaan, was er een sterke band onderling. Ook met andere cellen was contact : via klopgeluiden en briefjes door een gaatje in de muur.
