Geertruijda van Klaveren-van der Loo

Verslag over Geertruijda van Klaveren-van der Loo, gebaseerd op het krantenartikel in De Gouwe Koerier van week 29, pagina 5, en op gegevens uit het archief van de Goudse politie.

Geertruijda werd op 2 september 1908 in Waddinxveen geboren en is te eniger tijd samen met haar echtgenoot, Dirk van Klaveren, Getuige van Jehovah geworden. Toen zij respectievelijk 33 en 35 jaar waren, werden er regelmatig bijeenkomsten in hun huis gehouden, waarbij de Bijbel werd besproken en soms wel 20 geloofsgenoten aanwezig waren. Hun woonhuis en de bijbehorende bedrijfsruimten aan de Puttekade 1 te Boskoop, boden hier voldoende ruimte voor.

Wat zij toen nog niet wisten was dat er iemand onder hun gehoor belangstelling voor de Bijbelse boodschap van de Getuigen had geveinsd, en alle informatie over de activiteiten van de Getuigen doorgaf aan SD-agent Engelsmann en zijn helper Van Dijk. Op 9 november 1941 viel Engelsmann met een overmacht aan helpers, waaronder Goudse politieagenten, het pand van de Van Klaverens met getrokken revolvers binnen en arresteerde alle aanwezigen. Sommigen kwamen uit Boskoop, anderen uit Waddinxveen, Zevenhuizen en Moerkapelle.

Iedereen werd per vrachtwagen naar de Scheveningse gevangenis vervoerd. Voor een aantal Getuigen betekende dit uiteindelijk deportatie naar Duitse concentratiekampen en voor sommigen had dit de dood ten gevolge. Zo stierf Geertruijda op 12 oktober 1942 in Auschwitz en Dirk op 26 maart 1943 in Sachsenhausen.

Welke dramatische gevolgen dit had voor hun 3 kinderen die door de SD en de Goudse politie aan hun lot werden overgelaten, staat beschreven in ‘Getrouw aan hun geloof - De vervolging van de Nederlandse Jehovah’s Getuigen in de Tweede Wereldoorlog’ van Tineke Piersma, hoofdstuk 12.

Geertruijda had een formulier kunnen ondertekenen waarmee zij haar geloof en overtuiging had kunnen afzweren, maar zij heeft dat geweigerd. Zij wilde blijkbaar consequent voor haar principes leven, ook al betekende dat haar dood.

De verraadster daarentegen verklaarde na de oorlog voor de rechtbank dat zij niets had tegen de Getuigen, maar dat zij ‘wel eens had gehoord dat er (bij de Van Klaverens) verkeerde dingen gebeurden’.