Reinier David Kloeg

Reinier David Kloeg

DE BERECHTING VAN REINIER KLOEG

Stad en land heeft de familie Kloeg afgelopen om vrijstelling voor Reinier te verkrijgen. Aan diverse invloedrijke personen in Rotterdam, die Reinier goed kennen, wordt om hulp gevraagd. Maar niets mag baten, de Scheveningse gevangenis blijft hermetisch gesloten. Het weinige, dat verder nog voor Reinier kan worden gedaan, wordt niet nagelaten. Wat vitaminetabletten en tandpasta of andere toiletartikelen geeft de familie aan de poort af. Zij weten niet, dat Reinier inmiddels martelingen heeft moeten ondergaan. De Duitsers willen onder meer Groningse adressen van hem te horen krijgen. Zijn lichaam heeft de ongelijke strijd bijna opgegeven, maar zijn geest triomfeert. Reinier laat niets los. Een op de duizend mensen houdt stand tijdens een dergelijke ondervraging. Reinier is een van de duizend.
In januari 1944 wordt hij vanuit Scheveningen overgebracht naar de "Kriegswehrmachtgefangnis" te Utrecht. Hier zal het proces plaatsvinden. Ook Matthieu Beelen en een jongen van hun organisatie, Kwak genaamd, worden hier vastgehouden. Zij krijgen elkaar alleen tijdens het proces te zien. De jongen is doorgeslagen, maar kent praktisch geen personen, geen adressen. Over de Achelse Kluis is hem niets bekend, Matthieu Beelen heeft hij nooit ontmoet. Tijdens het proces wordt Matthieu Beelen uitgespeeld tegen een Duitser. Hij blijft echter halsstarrig ontkennen ook maar iets met de organisatie te maken te hebben. Ook Reinier ontkent voor hem.
Het vonnis wordt voor alle drie tegelijk uitgesproken. Tegen Matthieu Beelen kunnen de Duitsers niets ondernemen; Reinier en de jongen krijgen de doodstraf wegens spionage. Het zal nog ongeveer vijf weken duren, voordat het vonnis bekrachtigd wordt.
Vol ontzag heeft de jongen tijdens het proces naar de waardige houding van Reinier gekeken. De sporen van de marteling zijn hem aan te zien, maar fier houdt hij stand. De jongen heeft nooit om een godsdienst gegeven, maar de innerlijke kracht van die frater is als van boven gegeven. Nog enkele weken heeft de jongen tijd voordat hij zijn aardse leven op moet geven. Hij laat zich dopen en doet zijn Eerste Heilige Communie. Vol vertrouwen ziet hij tezamen met Reinier het naderende einde tegemoet. Degene, die hen verraden heeft, wordt door hen van ganser harte omwille van Gods liefde vergeven.
Gedurende het proces was het de familie Kloeg toegestaan om pakjes voor Reinier af te geven. Deze werden eerst ter inzage naar een woonboot -vermoedelijk van de ondergrondse verzetsbeweging -in Utrecht gebracht. Hier haalden de bewoners een gedeelte van de inhoud eruit, waarvan ze vonden dat het grote gezin Kloeg deze zelf te goed kon gebruiken, en voegden er in hun ogen noodzakelijke spulletjes aan toe. Daarna werd het pakje bij de Utrechtse gevangenis afgegeven. Het was de gewoonte, dat alle pakjes gewogen werden, maar die van Reinier werden altijd zonder meer aangenomen. Een andere mevrouw, die een keer met een pakje kwam, en hierover een opmerking maakte, kreeg van de dienstdoende Duitser te horen, dat ze zich er niet mee moest bemoeien.
Toen het vonnis eenmaal was uitgesproken, bracht ma Kloeg de rechter een bezoek en vroeg hem haar zoon nog een laatste maal te mogen zien. Het verzoek werd ingewilligd, maar slechts voor haar alleen.
Op de bewuste dag reist ma Kloeg naar Utrecht. Haar dochter Annie vergezelt haar. "Bidt een weesgegroetje voor mij, dat ik niet ga huilen," zegt ma Kloeg. In de gevangenis aangekomen, vraagt Annie in de hal aan de commandant of zij ook mee mag. Wanneer hij verneemt, dat zij een zus van de veroordeelde is, stemt hij toe. Ze lopen over een ijzeren trap naar boven. Daar mogen ze plaatsnemen aan een lange tafel. Aan het ene hoofdeinde is Reinier gezeten tussen zijn moeder en zuster. Aan de andere zijde houdt een Duitser hen goed in de gaten. Het is toegestaan om te praten, maar lichamelijk kontakt is verboden. Ma Kloeg mag zelfs de hand van haar zoon niet vasthouden. Wanneer de tijd voor het gesprek afgelopen is, staat het groepje op. Ma Kloeg loopt de trap af. Zij kijkt niet één keer om. Bovenaan kijkt haar zoon zijn moeder na. Hij omarmt zijn zus innig. Het is de laatste keer, dat zij hem gezien hebben.



Het enige kontakt, dat nu nog rest, zijn korte briefjes op w.c.-papier, die de gevangenis worden uitgesm9kkeld. Reinier schrijft onder andere, dat hij vergeten is zijn zus Annie, die in 1943 was getrouwd, met "mevrouw" aan te spreken.
Op de vooravond van de terechtstelling is het de gevangenen toegestaan een afscheidsbrief te schrijven. Reinier verwoordt hierin zijn laatste gevoelens voor zijn familie.
Liefste Ouders, broers, zusters, Koos en Aad.

Wanneer U deze brief krijgt, dan ben ik daar, waar ons aller doel is: Bij God. Er is veel gebeden en wij hoopten dat God ons zou verhoren. Wij zijn verhoord, want ik voel dat alles zo goed is. Onnaspeurlijk zijn Gods wegen. Ik weet en ben me bewust, dat het zo het beste is. Eerst vraag ik Vader en Moeder vergiffenis voor al m'n tekortkomingen, voor m'n groote ondankbaarheid ten opzichte van alles wat U mij gegeven hebt. Als 't sterven mij eventjes zwaar zal vallen, dan is 't omdat ik weet, dat U 't offer veel zal kosten. Maar ik weet ook dat U 'n groot geloof hebt en als echte christenen dit zal dragen.
Vadertje en Moedertje hartelijk dank voor alles wat U mij gegeven hebt. Zoals ik tegen Moeder gezegd heb, de laatste keer, ik breng het offer van mijn leven tot welzijn van geheel ons gezin en ook voor de wereldvrede opdat de liefde die Christus ons als Zijn laatste gebod gegeven heeft, het mensdom weer ten volle moge ontvlammen.
Ik sterf of liever ik probeer te sterven, zoals Jezus op het kruis ons 't voorbeeld gaf biddend voor hen die deze dood bewerken. Zonder haat, maar vol liefde. Met Christus te sterven is met Hem verrijzen. Een Te Deum zingend vol dank voor alle genaden, ook voor deze dood, die ons met Hem verenigt voor altijd. Ik bid, opdat U kracht naar kruis moge krijgen. Maar bid voor mij opdat God mijn offer goedgunstig wil aanvaarden, en dat Hij mij barmhartig zij. Want veel en veel zijn m'n zonden en tekortkomingen. Groter ook was m'n verantwoording door mijn roeping, waaraan ik niet beantwoord heb. Maar ik ben vol vertrouwen op Gods oneindige barmhartigheid.
Dankbaar ben ik voor de maandenlange retraite in de gevangenis, waardoor ik de gelegenheid gekregen heb mij voor te bereiden. Heerlijk is 't ook dat 'n priester mij in m'n laatste ogenblikken bijstaat. Wat is God toch goed.
Vadertje en Moedertje, de tweede van Uw kinderen geeft U aan God terug. Veel heb ik de voorspraak van ons broertje ingeroepen, met wien ik spoedig verenigd hoop te zijn om voor U allen te bidden.
Toos, Gods beste zegen, blijf goed voor allen zorgen.
Goof en Koos weest heilige priesters, denk aan mij bij ’t H.Offer.
Annie en Koos, jullie zet onze heerlijke christen-traditie voort. Jo, ook jou zal God zijn H. Wil bekend maken.
Theo, bewaar je optimisme en word een priester naar Gods Hart.
Dini en Aad, bereid je voor op 'n H. Huwelijk.
Gerard, word ook 'n andere Christus.
Gerda, jou ook zullen zeker Gods wegen wel bekend gemaakt worden.
Antoon, bereid je goed voor.
Paul, doe je best om niet achter te blijven.
Allen mijn dank voor alles wat jullie voor mij gedaan hebt. Zorg goed voor Vader en Moeder en blijf allen, zoals 't steeds geweest is, één in liefde, elkaar steunend
Dank aan allen die voor mij gebeden hebben. God lone allen. Dank aan hen die 't mij deze laatste tijd gemakkelijker gemaakt hebben. Bidden voor 't welzijn van ons dierbaar vaderland, waarvoor ik gemeend heb iets te moeten doen. Moed en vertrouwen, want alles komt goed Christus heeft de wereld overwonnen. Groet allen van mij, familie, vrienden en bekenden. Vader en Moeder wees flink, in Gods liefde blijven we verenigd, spoedig zullen e allen weer verenigd zijn. Zegen mij.
0 Maria, onze Moeder, bid voor ons.
Hartelijkste groeten en tot 'n spoedig weerziens in de Hemel. Uw innig liefhebbende zoon en broer,

REINIER
Groet Vader-Abt en vraag hem om vergeving. Maakt geen zwarte doodsprentjes voor me.


Op 15 maart 1944 wordt Reinier Kloeg in Utrecht gefusilleerd.