Jacobus Johannes Rens

Zoon van gasfitter Johannes Rens (plm. 1881 Den Haag) en Christina Geertruida Antonia van Evert (plm. 1880 Den Haag).
Getrouwd op 21 juli 1926 te Den Haag met Johanna Maasland (18 januari 1906 Den Haag).
Ze kregen één kind.den
Zijn adres was Bloemfonteinstraat 111 te Den Haag (Transvaalkwartier).
Hij was van beroep glasblazer.
Rens drukte De Waarheid bij hem thuis. Hij werd gearresteerd op 12 augustus 1941 toen de meeste leden van De Vonk-groep gearresteerd werden ten gevolge van de, door burgemeester De Monchy opgedragen, infiltratieactie door Van Soolingen.
Rens werd opgesloten in het Oranjehotel en half maart 1942 naar kamp Amersfoort overgebracht.
Op 31 maart werd hij op transport naar Buchenwald gezet. Als reden voor de gevangenschap gaf hij op 'Hat bei komm. Propaganda mitgewirkt'.
Op 27 april 1942 ging hij opnieuw op transport en wel naar Groß-Rosen, één van de gruwelijkste concentratie-
kampen, waar hij te hoen kreeg dat hij Nacht-und-Nebel-gevangene (NN) was en daarom niet naar huis mocht schrijven en geen post en pakketten mocht ontvangen. Betrekkelijk weinig gevangenen hebben daar een verblijf langer dan vier maanden overleefd.
Omstreeks 15 juli 1942 kreeg hij te horen dat hij zich bij de poort moest melden, want hij zou ontslagen worden. Hij en zijn kameraden vatten dit op dat hij vrijgelaten zou worden. Hij meldde zich dolgelukkig bij de poort en moest daar uren wachten. Toen kwam de Arbeitsführer langs en vroeg of hij glasblazer was en glazen instrumen-
ten kon maken. Rens bevestigde dat hij glasblazer was, maar geen glazen instrumenten kon maken. Daarop werd hij teruggestuurd naar de barak. Geestelijk geknakt overleed hij op 21 juli 1942.
Als doodsoorzaak werd hartverlamming opgegeven, maar Duitse opgaven van de doodsoorzaak waren over het algemeen fictief. Rens had het Duitse woord 'entlassen' fout opgevat. Net zoals vele andere gevangenen dacht hij dat dat vrijlating betekende, maar het betekende over het algemeen weg uit dit kamp en overplaatsing naar een ander kamp. Het is cru om te bedenken dat hij, als hij op de vraag of hij glazen instrumenten kon maken, niet met
'Nein Herr Arbeitsführer' had beantwoord hij een goede kans had om te overleven in plaats van in plaats van vrij-
wel onmiddellijk te sterven.
Hij zou overgeplaatst zijn naar een minder slecht kamp en daar zouden ze denken dat de Arbeitsführer een foutje had gemaakt. In dat nieuwe kamp zou met glas gewerkt worden en daar zou vast ook wel werk voor een glasblazer zijn. Hij was één van de vele gevallen die stierven doordat ze in diepe ellende plotseling hoop kregen, wat vervol-
gens weer even plotseling de bodem werd ingeslagen. Zo een geestelijke tegenslag was voor velen niet te verwer-
ken.

Informatie uit:
rudi-harthoorn.nl
openarchieven.nl