Frans Bernard de Ruyter

Bron: oorlogsgravenstichting

F.B. de Ruijter 1902-1944
F.B. de Ruyter
(Rotterdam 30 maart 1902 – Waalsdorpervlakte 9 november 1944)

F.B. de Ruyter (Frans) was de zoon van de Rotterdammer C. de Ruyter Jr., makelaar in effecten met kantoor op de Wijnhaven en president-commissaris van NV Het Witte Huis. Frans was ook makelaar in effecten en bovendien directeur van Het Witte Huis. Hij was getrouwd met Paulina Petronella Dinges. Dat huwelijk is kinderloos gebleven. Zij is na de oorlog hertrouwd met Joop van Aken, huisarts te Rotterdam.

Op 8 november 1944 deed de Sipo (Sicherheitspolizei) een inval in Het Witte Huis, waarbij Frans de Ruijter werd gearresteerd. Hij had dit gebouw beschikbaar gesteld voor de Knokploeg -Zuid ter verdediging van de Maasbruggen, het ging om 40 man. Tevens had hij een kist met wapens in ontvangst genomen van Kees Bitter, die hem verraden heeft. De verzetsman Kees Bitter was kort tevoren gearresteerd door de Schützpolizei en de Duitser Hoffmann werd zijn Sachbearbeiter. Omdat Hoffmann hem had uitgelegd dat ze samen tegen het Communisme moesten vechten, ging Bitter meedoen met de Duitsers. Hij verbleef enkele dagen in de strafgevangenis te Scheveningen om zijn snor te laten staan. Hij droeg soms een Duitse legerjas. Bitter heeft een aantal “illegale werknemers“ (mensen van het verzet) vanuit een auto aangewezen, die vervolgens werden gearresteerd.
Op die 8e november gaf Bitter nog meer mensen uit de illegaliteit aan. Zij werden zo snel mogelijk, op 9 november, op de Waalsdorpervlakte gefusilleerd opdat de illegaliteit onbekend zou blijven met de verblijfplaats en de graven van de arrestanten.

In een krantenberichtje in Het Parool van 9 januari 1947 staat dat op 30 November j.l. op het gedeelte van de Waalsdorpervlakte, gelegen aan den Waalsdorperweg te ‘s-Gravenhage, wederom een aantal stoffelijke resten van gefusilleerden is opgegraven. Tien slachtoffers, allen afkomstig uit Rotterdam, zijn inmiddels geïdentificeerd, onder wie F.B. de Ruyter. Drie zijn niet geïdentificeerd.
Ik herinner me dat mevrouw Van Aken-Dinges, (mijn tante Paultje) in de jaren zestig eens vertelde dat ze haar man toen alleen aan zijn schoenen had kunnen herkennen. Hij had de zolen versterkt met stukken autoband.

Bronnen
-Nieuw licht op liquidaties, Knokploegen in Rotterdam 1944-1945 , Albert Oosthoek (Uitgeverij
ASPEKT, Soesterberg, 2015) pagina 138.
-Verklaring van Wilhelm Johannes Hoffmann (42 jaar, woonplaats Duisburg) op 19 maart 1947.
Gedetineerd in de strafgevangenis Rotterdam. Proces-verbaal van het CABR (Centraal Archief
Bijzondere Rechtspraak).
-Gesprek van mevrouw Van Aken-Dinges te Den Haag begin jaren zestig 20e eeuw, met o.a. Jan-Willem Menno Meijer. Laatstgenoemde heeft het bovenstaande opgesteld.


Bron: Jan-Willem Meijer Den Haag. jwmmeijer@planet.nl

Geplaatst door Jan-Willem Meijer op 14 juli 2020