Douwe Barkmeijer

Douwe Barkmeijer (ingestuurd door zijn dochter Bonnie)

Op 26 september 1942 kwam mijn vader in het Oranjehotel terecht. Dat was slechts een maand voordat hij zou gaan trouwen met mijn moeder Nanny Rossing. Omdat Douwe vastzat zou zij voor papa’s hondje gaan zorgen, er moesten teven een aantal belangrijke papieren opgehaald worden die nog in zijn kamer op de Laan van NO Indië lagen. Zijn hospita ontzegde mijn vaders aanstaande echtgenote echter de toegang en weigerde ook de hond mee te geven. Teneinde een machtiging van Douwe te krijgen moest Nan zich vervoegen op het Duitse politiebureau aan het Buitenhof waar men haar urenlang liet wachten voordat die machtiging in haar bezit kwam. Gelukkig werd mijn vader op 8 oktober 1942 vrijgelaten en daardoor konden ze volgens planning toch op 14 oktober in ondertrouw.

Ik zal een jaar of 10 geweest zijn toen mijn vader ons vertelde over zijn verblijf in het Oranjehotel. Zo hoorden wij over onrust in het cellencomplex wanneer er ‘s morgens in alle vroegte gevangenen werden opgehaald om te worden gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte. Marcherende soldaten, openen van celdeuren, getik op leidingbuizen om boodschappen door te geven en soms werd vanuit de overige cellen spontaan het Wilhelmus ingezet.

Na het overlijden van mijn moeder vond ik een bijzondere foto met de vermelding: celgenoot in het Oranjehotel. Van mijn ouders hadden we nooit iets over hem gehoord, waarschijnlijk wilden ze ons dat liever niet vertellen. Het betrof ene Martinus Stute, geboren 24/7/1900. Hoewel mijn vader slechts 12 dagen een cel (nr 766) met hem gedeeld had was er kennelijk een band tussen beide mannen ontstaan en is er naderhand op een of andere manier toch een vorm van contact mogelijk geweest. Dat kon ik opmaken uit een brief van mevrouw Stute, met onder meer felicitaties ter gelegenheid van mijn geboorte op 29-8-1943, dat was dus bijna een jaar nadat mijn vader uit de gevangenis was ontslagen. Meer hierover in het Namenmonument bij de gegevens van Martinus Stute.