Yme Lucas Feitsma

NOOIT MEER DE SEINSLEUTEL -
.........Maar tenslotte kwamen we in Utrecht terecht, en van Utrecht gingen we naar Den Haag. En van Den Haag naar Scheveningen. Daar trof ik nog een paar kennissen, maar daar kun je dan ook niks tegen zeggen. En daar werden we naar het zogenaamde Oranjehotel aan de Van Alkemadelaan gebracht, nummer weet ik niet meer.
Met de kop tegen de muur staan in zo'n gang. En daar maakte ik kennis met een vent, die leeft nou niet meer, en die wilden ze indertijd ook nog vrij hebben: één van de vier en later drie die daar in Breda woonden. Ene Joseph Johann Kotalla. Die naam zegt u mogelijk wel wat.
En die drukte mij met de kop tegen de muur aan. Dat was schoon metselwerk, kun je nagaan hoe dat aankomt. Toen draaide ik me om ... en dat had niet gemoeten. Hij haalt zijn zweepje uit de laars en maakt een kruis met die zweep (dat was een stok) boven mijn gezicht. Nou dat waren een paar goeie opdonders!
Toen ben ik tenslotte in de cel terechtgekomen, cel 747 geloof ik. Vleugel F. Dat had niks met mijn naam (red: Feistma) blijkbaar te maken, dat was toeval. En daar kregen we op den duur bezoek van nog een gevangene. Dat was een apotheker, en daar heb ik veel aan te danken, want die heeft me veel kennis bijgebracht over medicijnen. Ja, waar moet je het over hebben? Een bibliotheek hadden ze daar niet, dus niks boeken. Maar dat heeft helaas niet zo lang geduurd met de heer Mulder, die werd er uitgehaald.
En ik werd verhoord. En ik wist niks. Op een gegeven moment heb ik zulke klappen gehad, dat ik twee dagen bewusteloos in de cel moet hebben gelegen, want twee pannetjes met eten –zo heet dat dan – stonden op de tafel. Daaraan kon ik nagaan dat het zo'n twee dagen geweest moest zijn.
Toen was ik weer bij en heb ik dat naar binnen gewerkt, want je krijgt toch wel honger. Toen ben ik er weer uitgehaald geworden en heb ik zoveel op mijn donder gehad, ik kon ook niet meer zitten. Want ik kende niemand, en dat kwam die kerels wat vreemd over. En Kotalla die was goed in slaan. Dat was broekenboel naar beneden en zo op een tafel liggen, achterwerk goed natgemaakt dan komt dat beter aan – het is maar dat je het weet – en toen was zitten er niet meer bij. Dan heb ik meestal op de knieën met de kop op het ledikant gelegen. Dat was een kribbe, 1.80 meter. En ik wist meer niet. Ik kende niemand.
Toen hadden ze het plotseling over een gozer, die bleek ik dan wel te kennen. Dat was een pastoor in Ter Apel. Want dat wist ik toevallig dat hij zo heette. Maar die bedoelden ze niet. Toen ging het over een Prinsen. En daar had ik al over nagedacht: als ze daarover vragen, die kende ik dan ook. Die woonde in Bienen. Dat ligt in de buurt van Delden. Bij het Twente/Rijnkanaal. Die was daar sluismeester. Die was ook van dattum ... dus die naam kon ik best kwijt, Prinsen. Toen was er nog een Gerritsen, daar hadden ze het over, die staat ook in die krant. Die kende ik ook niet. Wat ik daar voor naam opgeduikeld heb, weet ik niet meer. Eén of andere onderhoudstimmerman die niet helemaal zuiver op de graat was. Dus daar kwam ik goed af dacht ik, maar daar kwam ik ook niet goed af. Prinsen werd voor de dag gehaald, die woonde in Almelo en die was bijzonder goed in persoonsbewijzen en zo. Daar werd ik mee geconfronteerd, maar ik Yme Stamppotdag – Het Projectmanagementburea kende die man niet. Zo hadden we het toch ook afgesproken? Dat ik die man niet kende? En hij zou mij niet kennen ... maar hij kende me wel. Nou, dan weet ik niet wat er met de vloer gaat gebeuren, maar die gaat dan wel zo onder je op en neer. Ik werd weggebracht en toen werd ik de 'nächste' opgehaald. Ik wist nooit wat 'nächste' betekende maar dat weet ik dan nu. Toen werd Gerritsen opgehaald en ik zie hem naar beneden komen. Hij zag er ook slecht uit. Die had ook goed op zijn donder gehad waarschijnlijk.
'Wer ist den dass?'
'Nou dat is Feitsma, Zwolle.'
Allemaal meegemaakt. Nou die begon te mekkeren over tekeningen. Ik scheen tekeningen gestolen te hebben. Nou daar zien jullie me toch ook niet voor aan dat ik zowat gap. En die kende me ook. Nou, toen was de boot aan. Toen moest ik een protocol ondertekenen. Toen heb ik ze weer wild gehad. Toen keek ik eronder of het op carbonpapier lag. En dat lag er. Er lag dus nog zo'n papier over. Je kan dus meteen je eigen doodvonnis tekenen, daar voelde ik nog niet zoveel voor.
Dat was allemaal zowat afgelopen met Paasdagen en toen heb ik een paar dagen lopen huilen in de cel. Niemand zag dat, dus dan hoef je je er ook niet voor te schamen. Je kon er de vloer zowat mee aandweilen. En toen heb ik de seinsleutel afgezworen. Vandaar dat je bij PA Q JA nooit en te nimmer de seinsleutel zult horen. Woord is woord. Als je iets afspreekt moet je dat ook doen. Ik heb de seinsleutel afgezworen want door die seinsleutel was ik daar in cel 747 gekomen van vleugel F. .........