Elisabeth van den Bosch-de Jongh

Elisabeth van den Bosch-de Jongh was de vrouw van de Nederlandse consul in Tallinn, Estland van 1920-1928. Zij had veel belevenissen in die jaren, die beschreven zijn in het boek "Brieven uit Estland", verkrijgbaar op Amazon.de. De lezers van dit boek hebben gevraagd om een korte beschrijving van haar leven na haar terugkeer naar Nederland in 1928. Die is als volgt:

Bep's leven van 1928 tot 1969

Bep's eerste grote project na haar terugkeer in Nederland was om samen met de architect het huis in de Rijslag in Scheveningen bewoonbaar te maken. De familie trok er in 1929 in. Het gezin had drie van hun bedienden meegebracht uit Estland. Een van hen werd door de cultuurschok overkomen en ging naar een instelling en toen terug naar Estland. Een andere, Ellen, trouwde na de oorlog met een Nederlander en had een zoon. Het echtpaar woonde in Den Haag en was later gescheiden. Ellen kreeg Alzheimers en stierf in een verpleeghuis. De derde, Lizi Kasterbush, bleef bij het gezin tot ver in haar oude dag, toen ze naar een Nederlands bejaardentehuis ging en in 1978 stierf.

In de jaren dertig had Bep drie hoofdbelangen: de padvindsters, de politiek en vrouwenorganisaties. Ze was actief in de leiding van de padvindsters en werd na een aantal jaren het hoofd van de beweging in Nederland. Ze sloot zich ook aan bij een van de Nederlandse politieke partijen, de VVD, en overwoog zich kandidaat te stellen voor het Nederlandse parlement. Haar dochters vonden dat ze hun naam niet op verkiezingsmaterieel wilden zien en Bep stelde haar verkiezingsplannen uit tot nadat haar dochters volwassen waren, maar bleef actief in de politieke partij en in de vrouwenbeweging.

Bep's twee oudste dochters waren in 1939 getrouwd. Anneke was getrouwd met een Baltische Duitse Estlander, en verhuisde naar Tallinn. Jette was getrouwd met een Nederlandse ingenieur die voor Philips werkte en verhuisde naar Eindhoven. Beppie trouwde later met een Nederlandse zakenman en bracht een deel van de oorlogsjaren door in Zwitserland. Bep's zoon Govert verliet Nederland direct na zijn schoolopleiding en werd een “Engelandvaarder”. Hij ging ondergronds en reisde naar Portugal, vanwaar hij naar Engeland en de Verenigde Staten ging. Hij kreeg een opleiding van de U.S. Marines in Quantico en werd een Nederlandse marineofficier. Tijdens de laatste oorlogsjaren evacueerden de Duitsers de huizen dicht bij de kust om hun “Atlantikwall” te bouwen en Bep en Arie moesten hun huis in Scheveningen verlaten. Zij trokken in bij Mr. en Mevr. Dupon, de schoonouders van Beppie, in de Javastraat in Den Haag. Ze wilden niet dat hun auto werd gerekwireerd, en begroeven hem in een kuil in hun tuin in Scheveningen. Na de oorlog hebben ze hem weer opgegraven, in conditie gebracht en er nog vele jaren mee gereden.

Bep was tijdens de oorlog in het verzet. Toen ze nog in hun huis in Scheveningen woonden, stond op een dag de Gestapo voor de deur en arresteerde haar omdat zij het hoofd was van de padvindsters. Een halfuur later belde een ander stel van de Gestapo opnieuw aan en wilden haar arresteren omdat ze ervan verdacht was in het verzet te zijn, wat natuurlijk veel ernstiger was dan in de padvindsters te zitten. Lizi deed de deur open en vertelde de agenten dat Bep al een half uur eerder was gearresteerd. Een paar dagen later werd ze vrijgelaten uit de gevangenis omdat de aanklacht van de padvindsters was geregeld en ze bleef de rest van de oorlog vrij.

In 1943 was er een ernstig tekort aan arbeidskrachten om te oogsten in Duitsland en alle landen die het had bezet. Mensen werden gevraagd om als vrijwilliger te helpen met de oogst, en ze konden dan een reisvergunning krijgen. Arie en Bep “boden zich aan” om te helpen met de oogst op het landgoed in Polen waar hun oudste dochter Anneke woonde met haar twee zoons. Op deze manier konden ze een leuk familiebezoek hebben en twee van hun kleinkinderen zien. Op basis van hun politieke ervaring en wat ze wisten van het verloop van de oorlog, adviseerden ze Anneke te proberen Polen te verlaten. Anneke deed dat ongeveer 8 maanden later. Ze namen ook een aantal van Annekes waardevolle bezittingen mee terug naar Nederland in bewaring.

Meteen na de oorlog werd Bep lid van de 'nood gemeenteraad' van Den Haag, daarna werden er verkiezingen gehouden en werd ze de komende tien jaar een vast gekozen lid. Een van haar initiatieven was om openbare toiletten voor dames te installeren. Tot die tijd waren er alleen openbare toiletten voor mannen. Enkele van haar politieke tegenstanders maakten licht van dit initiatief, maar ze hield vol en maakte het leven gemakkelijker voor de dames van Den Haag. Ze behield ook haar positie als hoofd van de padvindsters en bleef actief in de vrouwenbeweging. Zo leidde ze in 1948 de organisatie van een grote tentoonstelling in Amsterdam, getiteld: "De Nederlandsche Vrouw 1898-1948." Het werd geopend door de toenmalige kroonprinses Juliana.

In 1955 gingen Bep (65) en Arie (70) met pensioen en maakten een wereldreis per schip. Ze bezochten hun zoon Govert in Dearborn, Michigan (USA), en toen hun dochter Anneke in Toronto, Canada. Daarna per schip naar Japan en terug naar Nederland.

In de zomer van 1962 nodigden Bep en Arie het hele gezin uit om hun gouden bruiloft te vieren in de Rijslag, en hun kinderen en kleinkinderen kwamen uit alle hoeken van de wereld om het mee te maken.

Bep is in 1969 in haar huis in de Rijslag overleden, twee weken na haar 80ste verjaardag

Arie overleed in april 1976 op 91-jarige leeftijd in een bejaardentehuis in Scheveningen.