Marinus Potkamp

Ingezonden door A. Penninkhof, kleindochter van Marinus Potkamp:

Marinus Potkamp, mijn opa, was veehandelaar. Hij verkocht op 3 oktober 1941 een koe aan een tuinder. Deze koe is vervolgens geslacht. Door verraad is dit aan het licht gekomen en is mijn opa kort na 3 oktober 's morgens vroeg van het bed gelicht. Als enige betrokkene bij die slacht is hij overgebracht naar het Oranjehotel in afwachting van zijn proces.
Hij heeft daar in de keuken gewerkt. Vertelde dat hij vooral veel aardappelen moest schillen.
Veel heeft hij over zijn verblijf niet verteld. Wel vertelde hij dat hij een redelijk goede behandeling kreeg, maar dat hij de nachten erg vond. Vooral de geluiden van gevangenen die uit hun cel werden gehaald. Na 6 weken is hij vrijgelaten. Daar stond hij zo vertelde hij op mijn klompen in een vreemde stad. Liftend en lopend is hij naar huis gekomen. Ze woonden in een klein huisje onderaan een dijk. Mijn moeder die toen 9 jaar was ging vaak samen met haar moeder naar de dijk om te kijken of hij er al aan kwam. Op een morgen hoorde mijn moeder klompen aan het begin van de dijk. Daar komt mijn vader! Aan het geluid van zijn voetstappen had ze hem herkend. Niet aan zijn uiterlijk, want hij had een grote baard. Normaal was hij glad geschoren. In al die weken hadden zij niet geweten waar hij was. Ze hadden de moed al een beetje verloren dat hij nog thuis zou komen.

De zaak kwam voor de rechter. Mijn opa M. Potkamp kreeg bij de eerste rechtszaak door de economische rechter 4 maanden gevangenisstraf opgelegd.
Bij het hoger beroep op 14 maart 1942 bij de Rechtbank van Zwolle verklaarde een getuige die zelf ook betrokken was bij de clandestiene slacht en een gevangenisstraf daarvoor aan het uitzitten was, dat hij het zich allemaal niet meer zo goed kon herinneren. Hij ontkende dat het juist was dat hij bij het politieonderzoek zou hebben verklaard, dat Potkamp een vet koebeest had aangeboden voor deze clandestiene slachting.
De advocaat van M. Potkamp pleitte voor vrijspraak. M. Potkamp had een koe voor iemand anders verkocht met een provisie van 40 gulden en hij zou niet geweten hebben dat de koe voor een clandestiene slachting was bedoeld. Op 4 april 1942 werd mijn opa vrijgesproken. De rechter had bij zijn vrijspraak gezegd dat hij genoeg was gestraft, daar hij in het Oranjehotel had gezeten.

Natuurlijk wist mijn opa van de clandestiene slacht, dat was al wel vaker gebeurt. Deze keer waren ze echter tegen de lamp gelopen door verraad.