Johannes Cornelis Spierenburg

Aangezien Jans ouders vlak voor mei 1940 Getuigen van Jehovah waren geworden, heeft hij het gedachtengoed van de Getuigen vanuit het gezin meegekregen. Vader Spierenburg deed volop mee aan het religieuze verzet van de Getuigen en nam ook de verantwoordelijkheid op zich om in deze activiteiten leiding te geven aan een kleine groep Getuigen.

Op 8 september 1942 kwam Jan thuis (hij was toen 17) terwijl 2 Nederlandse agenten (De Waard en Van Dijk) huiszoeking deden en zijn ouders al hadden gearresteerd. Jan en zijn moeder moesten op een stoel gaan zitten en mochten daarvan niet meer opstaan. Jans vader begroette Jan met de cynische opmerking: “Mag ik je voorstellen … de politie voor huiszoeking.” Jan werd samen met zijn ouders in een politiewagen meegenomen naar het politiebureau.

Later in de gevangenis in Scheveningen werd zijn vader tijdens een verhoor zo geslagen en getrapt dat het bloed uit zijn neus kwam. Jan kon zich niet inhouden en zijn moeder en hij uitten hun woede daarover. Vanaf dat moment moesten Jan en zijn moeder met hun gezicht naar de muur gekeerd blijven staan.

Geen van de Spierenburgs heeft bij die verhoren gevoelige informatie losgelaten want zij hadden voorheen al met elkaar afgesproken nooit iets te verraden, wat er ook zou gebeuren. Persoonlijke bezittingen werden van hen afgenomen en daarna werden ze gescheiden van elkaar gevangen gezet. Ze dachten elkaar pas na Armageddon (Bijbelse aanduiding voor het einde van de wereld) terug te zullen zien.

Door een verwisseling van identiteitspapieren kwam het dat Jan in plaats van zijn vader, op transport werd gesteld naar Buchenwald om daar deel te nemen aan een zwaar commando in een steengroeve, maar hij bleek te jong te zijn voor dit zware werk.

In Amersfoort had Heinz Sonnenschein Jan Spierenburg ontmoet waardoor hij later zijn vader aan hun gemeenschappelijke gezichtskenmerken herkende. Heinz vertelde aan Jans vader dat Jan inmiddels op transport naar Duitsland was gesteld.

Pas na 3 jaar zag Jan zijn ouders weer terug, blij de jaren van gevangenschap en deportatie te hebben overleefd.