Johannes Wesselius

Geschiedenis Joh.Wesselius Oranjehotel Scheveningen


Ernie Wesselius (1943): Het had weinig gescheeld of ik was in Engeland geboren. Mijn vader was voor de oorlog commandant van de Aalsmeerse afdeling van de vrijwillige Luchtwachtdienst. Zij controleerden vanaf hoge posten, de Verkeerstoren van Schiphol, de toren van de jachthaven Nieuwe Meer enz. het luchtruim. Wekelijks werd er geoefend.

Een week voordat de oorlog uitbrak, 27 april 1940, landde er een watervliegtuig op de Westeinderplas bij Jachthaven Kersken (tegenwoordig Kudelstaart).
De bevelvoerende officier bezocht mijn vader en meldde hem dat het vijf voor twaalf was. De oorlog kon elk moment uitbreken. “Ga met ons mee!" Nu kan het nog !” Mijn ouders kozen ervoor om te blijven.
Zij bleven in contact met Engeland en deden al het mogelijke wat de vijand verboden had.

Een enkel voorbeeld:

Nadat mijn vader gegevens betreffende de luchthaven Schiphol door mijn moeder naar Amsterdam liet brengen- kaart op blote lijf-
en in de Kalverstraat aan een onbekende man met een bepaald kenteken liet overhandigen, meldde Radio Oranje enkele weken later: De muziek van deze grammofoonplaat zal klinken tot aan de watertoren van Aalsmeer.
De kaart had Engeland bereikt!

Maar zegt het spreekwoord niet: Je verrader slaapt nooit?

Op een kwade dag, 23 juli 1941 ’s morgens om zes uur, werd ons huis omsingeld door Duitse militairen en werd mijn vader gearresteerd. De roeiboot achter ons huis had geen redding gegeven.

Op de vraag van mijn moeder waar mijn vader heen gebracht ging worden kreeg zij geen antwoord. Drie maanden is zij op zoek gegaan naar hem. Zij bezocht met het openbaar vervoer de gevangenissen in Amsterdam, Utrecht en Rotterdam. In de stille hoop dat hij nog in leven was...totdat zij ontdekte dat hij in de Scheveningse strafgevangenis zat. Het Oranjehotel.
Op maandag 3 november mocht zij hem voor het eerst, heel kort zien!

Van 23 juli – 6 december 1941 zat hij als gevangene in " Zelle 548" .

Mijn moeder mocht wel zijn was ophalen! Toen zij de eerste keer kwam en aan de bewaker vroeg hoe het met haar man ging antwoordde de bewaker: “ Het gaat goed met hem maar hij heeft gevraagd of U zijn boord wil inkorten!"
De ouderen onder ons weten wel dat de boorden in die tijd losgemaakt kunnen worden van het overhemd, maar inkorten was onmogelijk.

Met grote vraagtekens en spanning ging zij terug naar Aalsmeer tram – trein en bus.
Ze kon bijna niet wachten om naar die boord te kijken. Op de plaats waar een houten baleintje zou moeten zitten vond zij een klein briefje...!

Ik heb ook nog een brief van mijn moeder aan mijn vader uit die donkere tijd. Zij had van hem begrepen dat er wekelijks op een bepaalde avond door mijn vader en zijn celgenoten werd gebeden. Zij schreef hem dat zij dat voortaan ook op die bewuste avond zou doen.

Vanaf 1946 is er elk jaar in september een herdenking in het Oranjehotel in aanwezigheid van de voorzitters van de beiden Kamers der Staten
Generaal, ministers, de vicevoorzitter van de Raad van State en andere hoogwaardigheidsbekleders.
Oud-gevangenen zijn er inmiddels bijna niet meer bij. Als kind van een oud-gevangene word ik ook al vele jaren uitgenodigd.

In 2015 was ook nog aanwezig, op 100 - jarige leeftijd, voormalig Ministerpresident en oud- duikboot commandant, Piet de Jong. Toen hij in 1959
door Koningin Juliana werd beëdigd als staatssecretaris Defensie sprak hij de legendarische woorden “ Majesteit, zo ziet u maar hoe een mens aan lager wal kan raken...”

Enige jaren geleden sprak oud - minister Els Borst de herdenkingsrede uit.
Heel indrukwekkend. Zij was als kind getuige geweest, had geen keus en moest blijven staan, van de executie van 14 willekeurige voorbijgangers op het Weteringcircuit bij de Heineken brouwerij in Amsterdam.

Mijn vader vertelde hoe zij `s nachts met morsetekens op de Verwarmingsbuizen
berichten doorspeelden naar elkaar. En...hoe spontaan op 31 augustus, de verjaardag van Koningin Wilhelmina, vanuit alle cellen ‘’het Wilhelmus’’ klonk.

De dodencel 601 is natuurlijk wel DE plaats in dit Nationaal Museum.
Op de wand van die cel hebben ter dood veroordeelden in hun laatste nacht nog woorden op de muur geschreven.

Een kleine greep:
In deze bajes zit geen gajes maar Hollands glorie. potverdorie....
God alleen kan uitkomst geven.
Een vaste burcht is onze God.
Lieve Bets, zorg goed voor de kinderen...

Tijdens één van de herdenkingsredes werd ook verteld van een voorval
in de gevangenis.

Middenin de nacht werden als represaille 18 mannen uit hun cel gehaald en afgevoerd naar de overkant, de Waalsdorpervlakte, om daar geëxecuteerd te worden. Op de gang van de gevangenis zetten zij een lied in waaruit bleek dat zij troost, kracht en moed putten uit hun geloof.
Psalm 43:4:
Dan ga ik op tot Gods altaren,
Tot God, mijn God, de Bron van vreugd;

Na een proces voor het Duitse Kriegsgericht in Utrecht met als aanklacht : ...verzamelde militaire inlichtingen - werd mijn vader vrijgesproken en kwam hij op 6 december 1941 weer thuis.

250 gevangenen kwamen niet meer thuis.

Wij kunnen nu in vrijheid, naar het Oranjehotel.
Opdat wij niet vergeten
.
Na de oorlog werd mijn vader Reserve-Kapitein bij de Nationale Reserve en is uiteindelijk afgezwaaid als majoor bij de LUA (Luchtdoel Artillerie.)
Hij overleed op 13 juni 1970 op 66-jarige leeftijd.