Johan Frederik Ernst Belinfante

Jan Belinfante, de advocaat en journalist die het ANP zou gaan leiden, is na een uitputtende gevangenschap op 39-jarige leeftijd de dood ingejaagd. Belinfante weigert aanvankelijk in de voetsporen van zijn vader te treden. Gelauwerd door de koning van Roemenië werkt hij als directiesecretaris voor zijn vaders grote concurrent Vaz Dias. Hij wordt er o.m. secretaris van uitgeverij De Mijlpaal, en leidt als directeur van Pax Holland het clichébedrijf naar Fleetstreet in Londen, weet zijn werkgevers tot redelijkheid te bewegen, verdedigt het omroepen van beursberichten en haalt verhaal bij de Duitse gezant over vrijheid van pers.
Terwijl zowel zijn werkgever, als ook zijn vader, uiteindelijk zwichten voor een directiepost bij het ANP, wordt hij plaatsvervangend directeur van Aneta Holland. Hij weerlegt alle gossip over het bedrijf bij de minister van Koloniën en bezoekt zijn onder nazibewind geplaatste collega’s in Berlijn om te voorkomen dat het bedrijf in Duitse handen komt. Aan de vooravond van zijn vaders pensioen wordt Belinfante adjunct-directeur van het ANP. Hoewel verdacht van het verspreiden van berichten over Duitse parachutisten die als boeren, nonnen en tramconducteurs uit de lucht neerdaalden, weigert hij zijn post te verlaten voor een veilige positie in Londen. Nadat de Duitsers hem met pensioen sturen werkt hij heimelijk aan zijn proefschrift.
Verdacht van verzetswerkzaamheden wordt hij op 17 januari 1941 gearresteerd. De koffer met zijn dissertatie die hem mogelijk kan bevrijden, raakt zoek. Tot het laatst doet hij tevergeefs pogingen uit de hel verlost te worden waarin hij zich, naar zijn vaders woorden, volkomen onschuldig bevindt. Hoe vaak heeft hij niet, vanuit de kampen in Dachau en Buchenwald, aan zijn vader gevraagd die koffer toch met de Gestapo op te sporen.
Met goede vrienden viert hij in 1940 zijn laatste oudejaarsavond in Amsterdam en weet hij met hen, zelfs fluisterend, nog berichten te verspreiden. Een onzalige staatsgreep wordt ermee verijdeld, en aan een mooi, jong en karaktervast leven komt onder droeve omstandigheden een vroeg einde. Zijn spirituele denken en trots waren zijn enige krachten die de nazi’s hem niet hebben kunnen afpakken.

Uit 'Correspondent tussen Goethe en gossip', Huib Veldhuijsen, 2024. Uitg. Perduco.