Robbert Maurits Pekel

Robbert Maurits Pekel

Mijn vader Robbert Maurits Pekel is geboren te Amsterdam op 21-6-1914. Hij was de zoon van Levie Pekel (1-2-1883) gehuwd met Marie Polak (7-3-1882). Zij kwamen beiden uit zeer orthodoxe joodse families, maar wilden van de religie niets weten. Joods dat waren ze nu eenmaal, maar daar bleef het bij. Dit veroorzaakte nogal wat woede bij hun familieleden. Robbert’s zusje Frederika Roza Pekel (Micky) werd geboren op 15-1-1919.
Van hen heeft niemand de Tweede Wereldoorlog overleefd. Net zomin als de tot de familie horende 80 personen; ooms, tantes, neven en nichten.

Mijn vader werkte als ambtenaar bij het Gemeentelijk Bureau voor Sociale Zaken te Amsterdam, voor de oorlog Gemeentelijke Dienst voor Maatschappelijke Steun geheten. Kort na de Duitse bezetting van ons land, in de zomer van 1940 hielp mijn vader bij het vermenigvuldigen en verspreiden van illegale lectuur onder zijn collega’s.
Dat ging o.a. om de brief van den heer Koos Vorrink, de brief van Generaal Winkelman, enkele gedichten w.o. Het Lied van de Opbouw, een paar korte Engelse hekeldichten en nog enkele kleinere spotversjes. Mijn vader vermenigvuldigde deze lectuur thuis op zijn schrijfmachine. Door verraad van een collega, werd hij met twee andere ambtenaren van zijn afdeling, die zich aan hetzelfde vergrijp “schuldig” gemaakt hadden, gearresteerd op 11 november 1940 en naar het Politiebureau Pieter Aertsstraat gebracht en na drie dagen overgeleverd aan de S.D. in het Amsterdamse Huis van Bewaring. Op 7 januari 1941 werd hij overgeplaatst naar de Deutsche Polizeigefängnis te Scheveningen (Cellenbarakken).
Na 4 maanden werd hij eindelijk veroordeeld en wel tot 6 maanden gevangenisstraf onder aftrek van voorarrest bij sententie van het Deutsche Landesgericht. Het laatste deel van zijn “straf” bracht hij door in de Deutsche Untersuchungs- und Strafgefängnis aan de Pompstationsweg, eveneens te Scheveningen. Op 17 mei 1941 werd hij in vrijheid gesteld.
Naar verluid zei de bewaker, die de gevangenispoort voor hem opende; “En nu wegwezen en onderduiken”. Hij was ontslagen, had geen inkomen en geen woning. Een woning werd gevonden, Kromme Mijdrechtstraat in Amsterdam, daar woonde hij kort met zijn eerste vrouw. Als snel moesten ze weg en onderduiken. Door allerlei bijzondere toevalligheden zijn ze tijdens razzia’s meermaals door het oog van de naald gekropen en hebben zo de oorlog overleefd.

Na de oorlog adopteerde het echtpaar de dochter van de zus van zijn vrouw. Zij was wees geworden door de oorlog. Nadat Robbert van zijn eerste echtgenote scheidde, werd ik later, door zijn huwelijk met mijn moeder, door hem als zijn dochter geadopteerd en heb ik zijn naam gekregen, die ik tot de dag van vandaag met trots draag. Hij had het overleefd, op 96-jarige leeftijd is Robbert Pekel in zijn woonplaats Amsterdam overleden.