Theodorus Antonius van der Stap

Hij werd geboren in Hengelo (OV). Zijn ouders waren Pieter Antonius van der Stap en Susanna Theodora Bisschop. Hij had 7 broers en 2 zussen en hij was de 2de zoon in het gezin.
Zijn vader was aannemer en Theo is bij zijn vader in het bedrijf gekomen. Zij verhuisden in 1929 naar Den Hoorn
(gemeente Schipluiden).
In de Tweede Wereldoorlog verzette hij zich tegen de overheersers en ging "in het verzet". Hij had zijn rijbewijs en een vliegbrevet, spioneerde voor de Engelsen en werd op zaterdag 26 april 1941 door de Gestapo gevangen genomen en naar de gevangenis in Scheveningen gebracht. Onder bewaking is hij nog één keer terug geweest naar huis omdat het huis grondig doorzocht zou worden en op aanwijzing van Theo, is er een pistool gevonden.
In september 1941 werd hij overgebracht naar Kamp Amersfoort. Hij hoorde tot de 72 gevangen uit het
OD proces Westerveld. Op zaterdag 9 mei 1942 ontving de familie van der Stap de laatste brief van Theo, die hij
4 uur vóór zijn dood had geschreven. Die brief stuurde hij aan zijn broer Frans, zodat die de inhoud van de brief voorzichtig aan zijn ouders kon vertellen.
"Op 11 april 1942 werd ons vonnis geveld, nl. de doodstraf. Morgenochtend om 4.00 uur zal dit vonnis worden voltrokken".
Op 3 mei 1942 werd hij gefusilleerd. Hij moest zijn daden met de dood bekopen. Zijn ouders kregen in juni 1942 bericht van het Nederlandsche Roode Kruis, dat een pakket van wijlen de Heer Th.v.d.Stap door de Duitse Feldgericht ter beschikking was gesteld. Dat kon in Den Haag worden opgehaald.
In september 1947 ontvingen zijn ouders een brief van Koningin Wilhelmina:" Wegens zijn belangrijke verzets-
werk bij de orde Dienst werd Uw zoon Theodorus Antonius Maria van der Stap door de Duitsers gearresteerd en naar Oranienburg overgebracht. Aldaar werd hem in mei 1942 laaghartig het leven ontnomen. Het is mij een behoefte om U en de overige familieleden alsnog Mijn hartelijke deelneming te betuigen bij zijn verscheiden. Met grote trots zal ik zijn daden van onwankelbare trouw aan het Vaderland in dankbare herinnering houden. Moge hij van God zijn beloning ontvangen hebben voor zijn offervaardig leven".
In zijn geboorteplaats Den Hoorn, hebben diverse mensen enkele jaren geleden actie ondernomen om hem te kunnen eren als verzetsheld. Ook de familie zelf heeft zich daar hard voor gemaakt en op 15 februari 2019 heeft een brug over de Lookwatering zijn naam gekregen. Zijn jongste broer Joop heeft de onthulling van het naambord verricht in het bijzijn van afgevaardigde van de gemeente MiddenDelfland, het 4 en 5 Comité, een grote groep familie en vele plaats genoten.

Informatie uit:
oorlogsgravenstichting.nl - bron: Ini Koot, nicht van Theo.

Bron: Oorlogsgravenstichting

Over Theo van der Stap, uit 'Mijn Dagboek'

"Twee en zeventig Nederlandsche mannen ter dood gebracht. Twee en zeventig, waarvan één Theo is. Theo, waarmee ik veel ben omgegaan. Ik kan het me nog maar niet indenken, nu nog niet. Allang was het een bange gedachte geweest voor zijn familie en kennissen dat Theo wel eens de doodstraf kon krijgen, maar altijd was er nog de hoop dat het goed zou aflopen, dat hij misschien nog eens vrij zou komen. Nu is die onzekerheid achter de rug.

Op 26 april 1941, dus ruim een jaar geleden werd hij door de Gestape gevangen genomen en in de Scheveningsche gevangenis opgesloten. Waarom? Niemand of een klein aantal mensen wist het. De wildste geruchten deden de ronde. Tijdens z'n gevangenneming was Theo uiterst kalm. Toen de Gestapomannen binnen kwamen stappen, stond hij net aan de telefoon. Op hun vraag: "Is Theo van der Stap thuis?" antwoordde hij: "Jawel, hier staat hij." Voordat hij in de auto stapte, trok hij zijn mooiste goed aan om er vooral netjes uit te zien. Nog één keer is hij thuis geweest, onder bewaking natuurlijk. Z'n huis werd grondig doorzocht waarbij de enige vondst, op aanwijzing van Theo, een pistool was. Alsof het een plezierreisje gold, zo kalm ging hij weer mee. Toen hij enige tijd in Scheveningen zat, mochten met regelmatige tussenpozen zijn Ouders of twee broers of zusters hem bezoeken. Ook het medebrengen van versnaperingen was geoorloofd. Doch hieraan kwam plotseling een einde. In September van het vorige jaar was hij plotseling weggevoerd, zonder dat de familie te weten kon komen waar hij gebleven was. Maar na enige tijd kwam er weer een brief van hem, waarin hij schreef dat hij in een gevangenenkamp in Amersfoort zat. Pakjes sturen en bezoeken was verboden, maar hij mocht één keer per maand schrijven. Eind April kwam er weer een brief van hem waarin hij schreef dat hij weer een pakje mocht ontvangen. Met veel animo toog de familie Van der Stap aan de arbeid om Theo een heerlijk pakket te doen toekomen. Naast die dingen waarom hij gevraagd had, werden er veel versnaperingen ingepakt en rookartikelen, voor welk doel ik ook een aantal sigaretten had afgestaan. Twee dagen later werd ik in het ziekenhuis opgenomen en toen enige dagen later Theo's broer Frans mij op kwam zoeken, vertelde hij dat het pakket te Amersfoort was geweigerd en weer terug zou komen. Het is goed te begrijpen dat de de zorg bij de familie Van der Stap omtrent het lot van Theo erg toenam, temeer daar het bericht van de 72 doodvonnissen in de bladen verscheen. Weer verliepen enige dagen in angstige spanning. Plots op zaterdag 9 Mei jl. weer een eigenhandig geschreven brief... z'n laatste.

Kalm zoals altijd, had hij vier uur voor z'n dood met vaste hand deze brief geschreven op Zaterdag 2 Mei 's nachts 24.00 uur, nadat hij, zoals hij schreef, zich het 'galgenmaal' goed had laten smaken.

Theo is gevallen, gevallen in de strijd tegen de vijand van Kerk en Vaderland. Een strijd die hij onmiddellijk na de capitulatie in Mei 1940 opnam en die geëindigd is met zijn dood.

De nagedachtenis aan Theo, die door z'n innemende persoonlijkheid alleen vrienden en geen vijanden had, zal bij mij en bij zeer velen in grote eer blijven."

Bron: Boek 'Mijn Dagboek - Oorlogskroniek van Kees Tetteroo', pagina 296

Geplaatst door M. Rodenburg op 16 februari 2021