Antonius Simeon van Schendel

Het Oranje Hotel was, afgezien van den honger, die er geleden werd, het gesnauw en gesar van de SS-bewakers en de mindere gezelligheid van de cel, niet onaangenaam. Je zat er wel streng "Einzelhaft" en je werd nooit gelucht, doch je had een pracht contact met je buren. Toen ik Maandagmiddag in mijn cel werd gestopt, volgde er onmiddellijk van mijn rechterburen een geklop op de muur, eerst reageerde ik er niet op, kende de situatie nog niet, doch toen het geklop zich enige malen herhaald had, heb ik ook maar eens terug geklopt. Daarna werd geroepen: “Bent u een nieuweling" en op mijn bevestigd antwoord zei men "Kijk u eens naar de rechterzijde van het tafeltje" (er was een plank aan de muur bevestigd, die voor tafel dienst moest doen). U ziet daar een propje zitten, haal dat er eens uit en nadat ik dat gedaan had kwam een gat van bijna 2 centimeter vrij. Ziezo werd gezegd, nu kunnen we elkaar spreken en zien. Laten we met het laatste beginnen, gaat u maar eens aan de andere zijde van de cel op uw krukje zitten, dan kunnen we u eens bekijken. Zo gezegd, zoo gedaan en na enige minuten werd geroepen, we hebben u alle drie gezien, komt u maar eens met ons kennis maken. Ik me voor het gat opgesteld en jawel hoor, stuk voor stuk kon ik de luitjes uitstekend zien. "Ik ben Berkemeijer uit Den Haag, aangenaam, hier Van Schendel uit Den Haag; dit is Paulussen uit Rotterdam en dit is, de naam is me ontschoten, het was een Duitser uit Amsterdam". Onmiddellijk werd ik leeggepompt aan nieuws, ik had Zaterdagmorgen nog de BBC beluisterd, dus kon ik vrij actueel nieuws vertellen. Het gaatje moest even dichtgestopt en een ogenblik later werd gebruld: "Hallo hier cel 570, hier volgt het laatste officiële nieuws uit Engeland", waarna getrouw het gehoorde werd herhaald. Het was jammer, dat de luitjes "Hier cel 570" erbij hadden gezegd, want dit was gehoord en door een Hollandsche SS-vloerwachter, die natuurlijk niet naliet, dit te rapporteren. De volgende morgen kwam dan ook prompt die ellendeling van een wachtmeester bij de jongens met de mededeling "Drie dagen kalte Kost", zij werden naar "voren" gehaald, om te verklaren, hoe zij aan dat nieuws waren gekomen en alle drie hebben verklaard, dit bij de kapper te hebben gehoord. Verraad kende men daar niet, ik heb daar meerdere malen prachtige staaltjes van meegemaakt. Drie dagen koude kost is een erge straf. Het betekent, dat men drie dagen lang uitsluitend moest leven op de vier boterhammen, die 's avonds werden verstrekt. Zelfs de koffie, als zijnde een warmgeval, werd 's morgens en 's avonds ingehouden. Wat dit bij den toch al geleden honger betekent, begrijpt een ieder. Ik heb van deze drie vrienden veel hartelijkheid en ook steun ondervonden. Af en toe werd er eens extra geklopt en zei men, het is zo stil bij je, zit je soms in de put, vooruit kerel, we zullen maar eens een extra babbeltje houden en dan praten we maar eens over onze vrouwen en kinderen en vertelde ik van mijn verhoren.